นาย สุรนันท์ เวชชาชีวะ ได้โพสต์ไว้ว่าคนส่วนใหญ่วันนี้คงโพสต์ถึงอดีตนายกฯ ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร แต่ผมขอโพสต์ถึง “เพื่อน” ผม “บุญทรง เตริยาภิรมย์”ผมรู้จัก “บุญทรง” ตั้งแต่เราเข้ามาร่วมอุดมการณ์ตั้งพรรคไทยรักไทย ปี 2542-2543 อายุเท่าๆ กัน “ฮุก” เกิด 2503 ส่วนผม 2504 คุยกันถูกคอ เราเป็นคนรุ่นเดียวกัน และเป็นรุ่นแรกๆ ที่เข้ามาทำการเมืองในพรรค ตั้งแต่พรรคไทยรักไทยยังเป็น “วุ้น”
ผมรู้สึกว่า “บุญทรง” เป็นคนหนุ่มตั้งใจดี เป็นนักธุรกิจที่อยากเห็นประเทศเจริญก้าวหน้า เราคุยกันตลอด จัดสัมมนาร่วมกันเพื่อระดมความคิดในการทำการเมืองในหมู่คนรุ่นใหม่ด้วยกัน
เราอยากเห็นการเมืองใหม่ อยากเห็นการเมืองก้าวหน้า และเชื่อว่า “ทักษิณ ชินวัตร” จะเป็นผู้นำที่จะทำให้ความฝันของเราเป็นความจริง
ริมบ่อริมบึงหลังระดมความคิด ผมนั่งจิบเบียร์กับ “บุญทรง” หลายครั้งหลายหน ผมเชื่อว่าเราเข้าใจตรงกัน ในฐานะนักการเมือง “รุ่นใหม่” ในขณะนั้น
ชะตาชีวิตพลิกผัน ปี 2544 ผมเป็น ส.ส. บัญชีรายชื่อ “เพื่อน” เป็น ส.ส. เขต เราคุยกันเสมอ ผมก้าวกระโดดจาก ส.ส. และโฆษกพรรค ปี 2544-2548 เป็นรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ในปี 2548 แต่ก็ติดต่อกันคุยและประสานงานกับ “เพื่อน” จนรัฐประหาร ปี 2549 จากนั้นก็แตกกระสานซ่านเซ็นกันไป
ได้ข่าว “เพื่อน” อีกทีเป็นเลขานุการส่วนตัวนายกฯ “สมชาย วงศ์สงวัสดิ์” ใจห่วงว่าเพื่อนจะปลอดภัยหรือไม่ ยกหูโทร.คุยกันครั้งหนึ่งเท่าที่จำได้ เพื่อนบอก “ไม่ต้องห่วง” ส่วนผมนั้นโดนตัดสิทธิ์ทางการเมือง 5 ปี ด้วยเป็นกรรมการบริหารพรรคไทยรักไทย ได้แต่ช่วยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ
เวียนมาเจอและร่วมงานอีกครั้ง เมื่อ “ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร” เป็นนายกรัฐมนตรี ผมเข้ามาเป็น “เลขาธิการนายกรัฐมนตรี” หลังพ้นการตัดสิทธิ์ ปี 2555 “เพื่อน” เป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการคลัง ไปเยี่ยมห้องครัวเพื่อนไฟไหม้ ที่กระทรวง ยังหัวเราะกันอยู่
จน “เพื่อน” เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพาณิชย์ ผมเป็นเลขาธิการนายกฯ ได้เจอกันบ้าง แวะไปคุย เห็นเพื่อนแฟ้มเต็มโต๊ะ ยังเป็นห่วง
“ใครดูให้มึง แต่ละเรื่องน่ากลัว” ผมแอบพลิกแฟ้มดู
“กูมีทีม” แล้วชวนทานข้าวจากโรงอาหาร หน้าห้องสั่งมาให้ ยังคงความเป็นคนง่ายๆ ที่ผมรู้จัก ถึงแม้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงใหญ่
เวลานายกฯ ยิ่งลักษณ์ไปต่างประเทศ บางทีได้คุยกัน ได้ปรับทุกข์ผูกมิตรกันมากกว่าอยู่กรุงเทพฯ แต่ในแววตา “เพื่อน” มีความกังวล
ช่วงวิกฤต ผมงานหลายด้าน แต่ก็ไม่วายห่วงเพื่อน ส่งเรื่องจากทำเนียบก็คอยเตือนว่าเรื่องไปแล้่วรีบจัดการ เราเป็นเพียง “เสมียน” ไม่รู้ตื่นลึกหนาบางทั้งหมด แต่รู้สึกเสมอว่าเพื่อน “ไม่สบายใจ”
หลังพายุพัดผ่าน รัฐประหารไปแล้ว เคยนั่งจิบไวน์คุยกันสองคน ผมถาม “มึงเล่าให้กูฟังหน่อยว่าเรื่องเป็นยังไง” ผมนับถือน้ำใจมันที่ตอบ “กูพูดไม่ได้”เราร่ำสุราจนดึก แล้วไม่แตะเรื่องนั้นอีกเลย
ทางการเมือง บางเรื่อง “ต้องตายไปกับเรา” พูดไม่ได้ ผมเข้าใจดี และผม “เห็นใจ” เพื่อน ที่ต้องเข้าไปติดกับ “เงื่อนไข” นั้น ผมอาจจะ “โชคดี” กว่า ที่ยังรักษาความเป็นตัวของตัวเองได้ และ “เพื่อน” ไม่ “โชคดี” เท่า
ผมโลดแล่นทางการเมืองมาหลายสิบปี เห็นคนตั้งใจดีโดนกลั่นแกล้งจนถอยไป และเห็นคนที่เริ่มต้นด้วยอุดมการณ์ดี แต่เวลาผ่านไป “เสียคน” ก็เยอะ เอาเป็นว่า หาก “ใจ” ไม่ “นิ่ง” จริง อำนาจทำลายล้างทางการเมือง ทำลายคนได้
ครั้งสุดท้ายที่เจอ “เพื่อน” เมื่อเร็วๆ นี้ ก็ได้แต่ “โบกมือ” ทักทายกัน เพราะต่างมี “ภารกิจ” ไม่นึกว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนคำตัดสินของศาลวันนี้สาธารณชนอาจจะตัดสิน “บุญทรง” อย่างไรก็ตาม และต่างๆ นานา ย่อมทำได้ แต่ผมรู้จัก “บุญทรง” และไม่ว่าจะในสถานะใด จะผิดจะถูกอย่างไร เขาเป็น “เพื่อน” ผมเสมอ ขอให้ “เพื่อน” โชคดีและพ้นวิบากกรรม ผมขอให้กำลังใจ
สำนักข่าววิหคนิวส์