ตอนแรกว่าจะไม่ตอบโต้กับพวกสื่อต่างประเทศ ที่มองเห็นการจัดงานพระราชพิธี เพียงแค่ตัวเลขของเงินจัดงาน ว่าคือการตำนำ้พริกละลายแม่นำ้ แล้วประชดว่ารัฐควรเอาเงินเอาไปช่วยคนจนดีกว่า
ผมมองว่าสื่อต่างประเทศ คงไม่เข้าใจว่างานครั้งนี้มิได้จัดเพื่อโอ้อวด ประกาศศักดาต่อชาวโลก เหมือนอย่างงาน โอลิมปิก หรือ บอลโลก หากแต่งานนี้จัดโดยคนหกสิบล้านคนเพื่อตอบแทนพระคุณให้คนเพียงหนึ่งคน โดยไม่มีใครบังคับ ทุกคนทำด้วยใจ แล้วหากต้องแลกการเอาเงินจัดงาน ไปแจกคนจน ผมก็เชื่อว่า คนจนคงไม่อยากได้ เงิน เพราะที่ผ่านมาผมก็ได้เห็นคนจนที่ไม่มีเงินทองมากมายร่วมทำบุญถวายเงินที่มีอยู่เพียงน้อยนิด แล้วอธิษฐาน ขอให้ชาติหน้าได้เกิดภายใต้ แผ่นดินของพระองค์ อีกครั้ง (ยอดเงินทำบุญที่คนไทยร่วมกันทำถวายพระองค์ตลอด 1 ปี ที่ผ่านมา ก็เกือบจะพอเป็นค่าจัดงานได้เลย)
โดยส่วนตัวผมไม่คิดว่าเม็ดเงินการจัดงานมีความหมายอะไร เพราะงานแบบนี้มันไม่เกี่ยวกับว่าคุณมีเงินเท่าไหร่ถึงจะทำได้ เพราะ งานนี้ ไม่มีใครทำได้นอกจาก เรา คนไทย เท่านั้น ผมมองว่าราคาค่าจัดงานงานนี้ถูกมาก ถูกมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมได้เห็นในประเทศของเราตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ถูกมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่พระองค์เสียสละเพื่อประชาชนคนไทย มาตลอด 70 ปี ต่อให้เราไม่ใช้เงินหลวงสักบาท ผมเชื่อว่าเราก็ยังจัดงานได้สมพระเกรียติ เพราะนี้คือสิ่งที่เราต้องทำ เพื่อทดแทนบุญคุณ หากเราไม่ทำโอกาสนี้จะหาโอกาสไหนมาทำ ถูกมากเพราะการจัดงานครั้งนี้ได้ช่วยเยียวยาความเสียใจให้คนไทย ตลอด 1 ปีที่ผ่านมา ถูกมากเมื่อเทียบกับความภาคภูมิใจ ในอัตลักษณ์ รากเหง้า ที่เราได้กลับมา
ถูกมากเมื่อเทียบกับ โครงการ ตำนำ้พริกละลายแม่นำ้ (ของจริง) หลายๆโครงการ โดยรัฐบาลถูกมากเพราะงานนี้ คือ โอกาสให้เราระดมกำลังศาสตร์และศิลป์ที่เป็นภูมิปัญญาของบรรพชน มาถ่ายทอดให้คนรุ่นหลังได้รับรู้ ไม่มีใครอีกแล้วที่จะสร้างสถาปัตยกรรมพระเมรุมาศ ที่ประณีต ละเอียดอ่อน และ สมบูรณ์แบบ เช่นนี้ ภายในเวลาน้อยกว่า 1 ปี หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเห็นการรวมตัวของ ช่างปั้นไทยจากหลายสถาบัน ที่มาร่วมกันปั้นสัตว์หิมพานต์ ประดับรอบพระเมรุมาศ
ผมเห็นการรวมตัวของจิตรกร เพื่อร่วมทำงานงานจิตกรรมฝาผนังที่ ปกติใช่เวลาหลายปี วาดเสร็จโดย ศิลปินที่อาสามาด้วยใจสลับกันทำงานตลอด 24 ขั่วโมง โดยไม่เรียกร้องแสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศใดๆ หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเห็นเชฟระดับโรงแรม ๕ ดาว มายืนผัดข้าวผัด ให้ประชาชนที่มาร่วมงานกินฟรี หนึ่งปีที่ผ่านมาผมเห็นช่างภาพแนวหน้าของไทย ยืนตากแดดตากฝนเพื่อบันทึกความรักของคนไทยต่อในหลวง
หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเห็นเด็กแว้น ที่ถูกเรียกว่าขยะสังคม ออกมาขับรถรับส่งประชาชนที่ไปกราบพระบรมศพ หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเห็นคนหลายหลายสาขาอาชีพ แบ่งบันความสามารถของตน เพื่อ ส่วนรวม หนึ่งปีที่ผ่านมา ผมเห็น เมืองไทยในอุดมคติ
จริงอยู่ หลังจากงานนี้ เราคนไทย อาจจะกลับไปทะเลาะกันเหมือนเดิม เราจะกลับไปชี้หน้าด่ากันเหมือนเดิม เราจะกลับไป เห็นแกตัว และเอาเปรียบกันและกัน แต่อย่างน้อยหนึ่งปีที่ผ่านมาเราได้พิสูจน์ตัวเราแล้วว่า เราทำความดี เราแบ่งบัน เพื่อในหลวงของเราได้
CR: Bhanuwat Jittivuthikarn
สำนักข่าววิหคนิวส์