“โดนคนปฎิเสธทุกวันเยอะมากเวลาขายถั่ว”นี่คือคำพูดจากบังคนนี้ที่ปั่นจักรยานผ่านมาขายทุกวัน
บัง : ขอหลบฝนหน่อยนะ (สำเนียงแขก) พร้อมทำไม้ทำมือว่าขอหลบฝน
ผม : ได้
บัง : แท๊งกิ้ว
บัง : เอาถั่วมั้ย 20฿
ผม : เอามาถุงนึงแล้วกัน (ปกติมาเดือนนึงทุกวันจะซื้อสักครั้ง) แต่เค้าก็มาทุกวันจนบางวันก็รำคาญ
ผม : บังไม่อยากกลับอินเดียหรอทำไมถึงอยากอยู่เมืองไทยหลังจากจบคำถามนี้บังได้ทำท่าหยิบสมุดเก่าๆที่เอาไว้จดทุกอย่างออกมาเปิดหน้าแรกให้ผมดูและยกมือไหว้ท่วมหัวเอารูปมาจูบหลับตาพริมและพูดว่า The King thailand ผมถึงกับอึ๊งสักแว๊บนึงหลังจากนั้นผมไม่พูดอะไรต่อเลยเพราะรูปนั้นที่บังเปิดให้ผมดูคือพระราชารัชกาลที่ 9 ของคนไทยเรา แค่นั้นภาพนี้ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างแล้วผมเข้าใจเลยว่า
ทำไม?? บังถึงทนกับคำปฏิเสธได้ตลอดโดยไม่แยแสและคำถามที่ผมอยากรู้ทุกๆคำถามได้หยุดลงเพียงเพราะรูปในสมุดเก่าๆเล่มนั้น ผมเข้าใจหมดในเวลาเพียงแว๊บเดียวบังได้บอกกับผมอีกว่าวันที่ 26 ผมไม่ได้มานะแล้วบังก็เปิดหน้าที่ตัวเองได้จดไว้เป็นภาษาอินเดียแต่แปลเป็นไทยว่า. “สนามหลวง” และเลข 26 ให้ผมดูและบอกว่าเจอกันที่สนามหลวงวันที่ 26
คุณคิดยังไง??
ส่วนผมมีมุมมองอะไรเกิดขึ้นใหม่อีกเยอะแยะมากมายเลยและเราก็นั่งคุยกับสักพักเพราะฝนตกบังคุยดีมากชวนผมว่าถ้าไปอินเดียไม่ต้องไปนอนโรงแรมนะไปนอนบ้านเค้าได้ บ้านเค้ามีรถ Suzuki swift , มีน้ำมัน, มีลูกสาว 1 คน ไปพักได้พาเที่ยวได้ ขอบคุณน้ำใจบังมากและขอบคุณที่ยูรักเมืองไทยขอบคุณที่อ่านจนจบกันเรื่องราวสตอรี่เล็กๆจากประสบการณ์ชีวิตที่ผมได้พบเจอและบังได้สอนภาษาอินเดียด้วย
Cr : Nararit Dafe Dfast Supanikorn
สำนักข่าววิหคนิวส์