น้ำแข้งบอกเลยว่าคุณลุงคนนี้แต่งตัวมอมแมม เข้ามาที่ร้านขายยาของคณะเภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร คุณลุงแกเก้ๆ กังๆ ไม่กล้าเดินเข้ามา เพราะคนเยอะและมีหลายสายตาที่จับจ้องคุณลุงอยู่ ..
เรา: คุณลุงมาซื้อยาเหรอ เป็นอะไรคะ
ลุง : ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ ( แต่ยังไม่เข้ามา จนผู้บริการคนอื่นๆเดินออกไปหมด )
เรา: ( เดินเข้าไปหา ) ถามด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง
ลุง : ปวดขาน่ะสิ เป็นเก๊าท์
เรา: ลุงคุยกับเภสัชกรนะคะ
หลังจากที่เภสัชกรซักประวัติและจ่ายยาเสร็จ ..
เรา: ลุงกินเหล้าด้วยเหรอ ไม่ดีเลย มันจะทำให้อาการปวดของลุงเพิ่มขึ้นด้วย เอางี้มั้ย เดี๋ยวครั้งนี้หนูจ่ายค่ายาให้ แลกกับลุงกินเหล้าให้น้อยลง ไม่ต้องถึงกับเลิกหรอก เอาแค่ลดน้อยลงก็พอ จะได้ไม่ปวดขา ปวดกระดูกบ่อยๆ
ลุง: ครับๆๆๆๆ
แล้วลุงก็พูดออกมา ทำให้เราถึงกับอึ้ง ..
ลุง: เออ นี่หนู ลุงไปไอ้นี่มาแล้วนะ ที่ มน.อ่ะ
เรา: ลุงไปทำไรคะ
ลุง: ลุงไปบริจาคร่างกายไง ลุงไปบริจาคมาเรียบร้อยแล้ว ( ลุงเล่าด้วยน้ำเสียงที่ภาคภูมิใจมากๆ )
เรา: ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ( เราก็สุดซึ้งในนำ้ใจของลุงคนนี้เช่นกัน ) ..
ที่เล่ามายืดยาวทั้งหมด แค่อยากจะบอกว่า การให้กำลังใจกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมันเป็นสิ่งสำคัญ ทุกขีวิตมีค่า อย่าดูถูกเหยียดหยามกันแค่ภายนอกเลย เหมือนกับคุณลุงที่แต่งตัวมอมแมมคนนี้ ได้ทำบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ ด้วยการบริจาคร่างกายเพื่อการกุศลเป็นวิทยาทาน ต่อไป ฝากไว้ให้คิด…